က်ဳိက္ထီး႐ုိးဘုရားဖူးမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာေစဖုိ႔

ျပီးခဲ့တဲ့ ဒီဇင္ဘာ (၂၅၊ ၂၆၊ ၂၇) ရက္မ်ားသည္ ရံုးပိတ္ရက္ဆက္ တိုက္ျဖစ္၍ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားအား ဖူးေျမာ္ရန္ ကားလက္မွတ္ၾကိဳ၍ပင္ ျဖတ္ထားလိုက္ပါသည္။ က်ဳိက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ႀကီးအား ငယ္စဥ္ကေလး ဘ၀ မိသားစုနွင့္အတူ ဖူးေျမာ္ခဲ့သည္မွာ နွစ္ေပါင္းသံုးဆယ္ေလာက္ပင္ ရိွခဲ့ပါၿပီ။ စာေရးသူတို႔ သြားေရာက္ခဲ့သည့္အခိ်န္မွာ ၀န္ထမ္းမ်ားအဖို႔ အသင့္ေတာ္ဆံုးျဖစ္ေသာ္လည္း ရံုးပိတ္ရက္၊ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားဖူးမ်ား စည္ကားလွသျဖင့္ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခက္အခဲမ်ား ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။

စာေရးသူတို႔ စီးနင္းလာေသာ ေမာ္ေတာ္ကားမွာ ေတာင္ေျခတြင္ ရပ္ထားခဲ့ရပါသည္။ ကင္မြန္းစခန္းတြင္ မိမိတို႔ စီးနင္းလာေသာ ဘုရားဖူး ကားမွတဆင့္ ေတာင္တက္ကားမ်ားရိွရာသို႔ ခီ်တက္ခဲ့ၾကရပါသည္။ ငယ္ရြယ္စဥ္ မိသားစုနွင့္အတူ ဘုရားဖူးသြားခဲ့ရသည္ကို ျပန္လည္သတိရ မိပါသည္။ မိသားစုထဲတြင္ အေဖနွင့္ အေမသည္လည္း အရြယ္ေကာင္း၍ လမ္းေလွ်ာက္တက္နိုင္ၾကပါသည္။ စာေရးသူနွင့္ ေမာင္ျဖစ္သူလည္း လမ္းေလွ်ာက္တက္နိုင္ၾကပါသည္။ လမ္းေလွ်ာက္မတက္နိုင္သူမွာ စာေရး သူ၏အစ္မပင္ ျဖစ္သည္။ အစ္မသည္ ကေလးအရြယ္ ငယ္စဥ္က နွလံုး ေရာဂါကုထားရသူတဦးပင္ျဖစ္သည္။ သူသည္ အေမာေဖာက္လာ၍ အသက္ရွဴမ၀ေတာ့ေပ။ အသားေရာင္ပင္ ညိုမည္းလာပါေတာ့သည္။ မိဘမ်ားမွာ စိတ္ပူသျဖင့္ အထမ္းသမားအား ငွားရပါေတာ့သည္။

အထမ္းျဖင့္ ေတာင္တက္ၾကသူမ်ားမွာ အသက္အရြယ္ႀကီးေသာ အဘိုး အဘြားမ်ား၊ လမ္းမေလွ်ာက္နိုင္ေသာသူမ်ား၊ က်န္းမာေရးမေကာင္း သူမ်ားျဖစ္ၾကရာ စာေရးသူ၏အစ္မသည္ နွလံုးေရာဂါအခံရိွေသာေၾကာင့္ အထမ္းျဖင့္ ေတာင္ေပၚသို႔တက္ခဲ့ရပါသည္။ အထမ္းသမားတို့သည္ ရိုးသား ျဖဴစင္ၾကသည္၊ ေစတနာေကာင္းမြန္ၾကသည္၊ ေရာဂါရွင္၏မိဘမ်ားမွာ ၾကားခ်က္မ်ားကို လိုက္နာေဆာင္ရြက္ေပးၾကသည္။ ဤသို႔ျဖင့္ ေရာဂါရွင္ သည္ အသက္ရွဴ၀ကာ ေရာဂါသက္သာ၍ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚသို႔ ေရာက္ခဲ့ၾကေပသည္။ ဘုရားရင္ျပင္ေတာ္ေရာက္မွ မိသားစုဆံုၾကရေတာ့သည္။ ထမင္းဆိုင္မ်ားမွ လိႈက္လဲွစြာဖိတ္ေခၚမႈေၾကာင့္ ညေနစာစားရင္း တည အိပ္ခဲ့ၾကပါသည္။ နံနက္မိုးလင္းအရုဏ္တြင္ က်ဳိက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ျမတ္ ၾကီးအား ဆြမ္း၊ ပန္း၊ ဆီမီး၊ ေရႊသကၤန္းကပ္ျခင္းတို႔ျဖင့္ ၾကည္ညိုစြာ ဖူးေျမာ္ကန္ေတာ့ၾကရပါသည္။
စာေရးသူတို႔မိသားစု ကင္မြန္းစခန္းမွစ၍ ေတာင္ေပၚသို႔တက္ၾကရာ ကင္မြန္းစခန္းတြင္ ေတာင္ေပၚကက်ေနေသာေရကို လြတ္လပ္စြာ ခ်ဳိးေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ေတာင္ေပၚသို႔ သဘာ၀ရႈခင္းမ်ားကိုၾကည့္ရင္း လမ္းေလွ်ာက္တက္ခဲ့ၾကပါသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္တြင္ အလွဴခံဌာနဆိုတာ မရိွပါ။ ၀ါးျခမ္းေလးမ်ားေထာက္၍ ေသာက္ေရအိုးစင္ေလးမ်ားကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးပါသည္။ ေရေျမွာင္ႀကီးေရာက္ေတာ့ ခဏနားၾကပါသည္။ အေမာေျဖအနားယူရင္း ေရခ်ဳိးသူမ်ားမွာ ေရခ်ဳိးခန္းမ်ားတြင္ ေရခ်ဳိးႏိုင္ၾကပါသည္။ အခေၾကးေငြေပးစရာမလိုပါ။ ဖိုးျပန္ေတာင္၊ ဆိုင္တေမာ့၊ နဂါးပတ္ေတာင္တို႔ဆိုလွ်င္ တက္ရသည္မွာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါသည္။ တျဖည္းျဖည္း ေန၀င္၍ မိုးပင္ခ်ဳပ္လာခဲ့ပါၿပီ။ ထိုအခါ အလင္းေရာင္ရရန္ မီးတုတ္ကိုင္၍ တက္ခဲ့ၾကေပသည္။

ယခုအခါတြင္ စာေရးသူတို႔ေမာင္နွမေတြမွာ ကိုယ္စီ၊ ကိုယ္စီ လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဘုရားဖူးသြားရန္ မၾကံဳၾကပါ။ ဒီနွစ္ပိတ္ရက္မွာ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားဖူးမည္ဟု ႀကိဳတင္အစီအစဥ္လုပ္ ထားရပါသည္။ ဒီတေခါက္ေတာ့ ေတာင္တက္ကားစီးၿပီး လမ္းေဘး၀ဲယာမွ ရႈခင္းမ်ားကိုၾကည့္၍ ေတာင္တက္ျခင္း၏အရသာကို ၾကည့္မည္ဟု ရည္ရြယ္ခဲ့ပါသည္။ မိမိတို႔စီးလာေသာ ဘုရားဖူးကားမွာ ကင္မြန္းစခန္းတြင္ ရပ္ထားခဲ့ပါသည္။ ကားေပၚပါလာေသာ ဘုရားဖူးမ်ားအား ေနာက္ေန႔ ၁၂ နာရီအေရာက္ ျပန္လာခဲ့ဖို႔ မွာၾကားပါသည္။ မွန္းခ်က္နွင့္ လဲြခဲ့ပါျပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ အခက္အခဲေတြ၊ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းေသာျမင္ကြင္းေတြ စတင္ေတြ႕ျမင္ရပါျပီ။

ညေန ၆ နာရီေက်ာ္လွ်င္ ကားမတက္ေတာ့ပါဆိုသျဖင့္ အလုအယက္ တန္းစီရပါသည္။ ကားေခါင္းခန္းတြင္ စီး၍ရမလားဆိုေတာ့ လူႀကီးကိုသြားေျပာပါဆိုသျဖင့္ ဘယ္လူႀကီးသြားေျပာရမွန္းမသိ ျဖစ္ေနပါသည္။ သြားေျပာလွ်င္ မိမိတန္းစီထားေသာေနရာ ေပ်ာက္သြားမည္စိုး၍ မသြား၀ံ့ပါ။ ေနာက္တဲြမွာ ထိုင္ခံုတတန္းကို စပယ္ယာက ရွစ္ေယာက္တင္ ပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ခရီးသည္မ်ားက လူႀကီးခပဲေပး၍ ကေလးကိုပင္ ေပါင္ေပၚ တင္ကာ စီးၾကပါသည္။ ေတာ္ေတာ္ေလး က်ပ္ညပ္ေနေအာင္ထိုင္ျပီး စီးခဲ့ရပါသည္။ နွလံုးေရာဂါအခံရိွေသာ အစ္မကိုလည္း က်န္းမာေရးအေျခအေနေကာင္းပါေစဆိုျပီး ဆုေတာင္းေနရပါသည္။ ကားစထြက္ျပီး မၾကာမီ ေငြဖလားထိုးျပီး အလွဴခံၾကပါသည္။ ေတာင္တက္ကားလမ္းသည္ ခပ္ဆိုးဆိုးမဟုတ္၊ ေခ်ာေခ်ာေမြ႕ေမြ႕ အဆင္ေျပပါသည္။ သို႔ေသာ္ ကားရပ္ခိုင္းၿပီး ေငြဖလားထိုးခံ၍ အလွဴခံၾကသည္မွာ မ်ားျပားလြန္းလွသည္။
ေတာင္ေပၚေရာက္ေတာ့ ၾကက္ပံ်မက် စည္ကားလွသည္။ မိမိတို႔ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဆံေတာ္ရွင္က်ဳိက္ထီးရိုးေစတီေတာ္ျမတ္ၾကီးအား အနယ္နယ္အရပ္ရပ္မွ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကသည္ကို ျမင္ရသျဖင့္ ၀မ္းသာပီတိ ျဖစ္ခဲ့ရပါသည္။ ရင္ျပင္ေတာ္ေပၚတေလွ်ာက္လံုး ဘုရားဖူးမ်ား ေနရာယူထားၾကသည္ကိုလည္း ေတြ႕ရပါသည္။ လမ္းေဘး၀ဲယာတေလွ်ာက္ က်ဳိက္ထီးရိုးေတာင္ေ၀ွးေလးေတြေထာင္ကာ ေစာင္ကာ၍ တညတာ အိပ္စက္နားေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ စာေရးသူတို႔အုပ္စုတြင္ အသက္အရြယ္ႀကီးသူပါသျဖင့္ သူတို႔လို မေနနိုင္ပါ။ Hotel လည္း မတည္းနိုင္ပါ။ သင့္တင့္ေသာတည္းခိုခန္းကို ငါးေယာက္စာ ရွစ္ေသာင္းေပး၍ တည္းခဲ့ရပါသည္။ တခ်ဳိ႕ဆိုလွ်င္ အိပ္စရာေနရာမရိွ၍ အမိႈက္ပံုေဘး၊ အမိႈက္ပံုးႀကီးမ်ားကို အကာအကြယ္ျပဳကာ အိပ္ၾကရသည္။ ရင္ျပင္ ေတာ္တြင္ျဖစ္သလို ေစာင္ေလးေတြကာၿပီး အဖီထိုးကာေနၾကသည္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ Hotel ႀကီးမ်ားမွာ အထပ္မ်ားစြာနွင့္ ခမ္းနားေသာ္လည္း ဘုရားဖူးသူမ်ားအတြက္ တန္ဖိုးႀကီးသျဖင့္ အနားသို႔မကပ္နိုင္ပါ။ ဌာနဆိုင္ရာ ဓမၼာရံုမ်ားမွာလည္း သက္ဆိုင္ရာလူႀကီးေတြအတြက္ဆိုေတာ့ ဘုရားဖူးသူမ်ားအတြက္ ကုန္က်စရိတ္နည္းနည္းနဲ႔ တည္းခိုနိုင္ဖို႔စီစဥ္ေပး သင့္ပါသည္။

အလွဴခံဌာနမ်ားအေနျဖင့္ အတင္းအဓမၼအလွဴ မခံေစလိုပါ။ သဒၶါၾကည္ညိုစြာ လာေရာက္ဖူးေျမာ္ၾကေသာ ဘုရားဖူးခရီးသည္မ်ားမွာ သူ႔အတိုင္းအတာနွင့္သူ စုေဆာင္းလာၾကရသျဖင့္ ေစတနာျဖင့္ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ ပို၍ကုသိုလ္ရပါသည္။ အလွဴပဲြစား မလုပ္ေစခ်င္ပါ။ ေစတနာနွင့္ လွဴဒါန္းျခင္းသည္ အလွဴခံပုဂၢိဳလ္ေရာ၊ အလွဴရွင္ပါ နွစ္ဦးနွစ္ဖက္ကုသိုလ္ ရရိွနိုင္ပါသည္။ ေနာက္ျပႆနာတခုမွာ ေရခ်ဳိးခန္းနွင့္ သန္႔စင္ခန္းျဖစ္ပါ သည္။ လူတန္းစီရသည့္အျပင္ သန္႔စင္ခန္းတခါ၀င္လွ်င္ က်ပ္ ၃၀၀ ေပးခဲ့ရပါသည္။ ဆက္ဆံေရးက မေျပလည္ မိမိသံုးမည့္ေရကို မိမိကိုယ္တိုင္ ေရခပ္၍ သံုးခဲ့ရပါသည္။ အျပန္လမ္းခရီးမွာေတာ့ ပို၍ဒုကၡေရာက္ခဲ့ရပါျပီ။ မေမွ်ာ္လင့္ေသာ၊ မၾကံဳဖူးေသာျမင္ကြင္းကို ကိုယ္တိုင္ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရပါျပီ။ ေတာင္ေျခသို႔ဆင္းရန္ ကားရပ္နားရာေနရာ၌ တန္းစီၾကရပါသည္။ ကားေပၚတက္ရန္ အလူမီနီယံေလွကားေပၚအထိ မတ္တတ္ရပ္၍ တန္းစီၾကရပါသည္။ စာေရးသူတို႔သည္ ကားေပၚတက္ရန္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မတက္နိုင္ပါ။ ကားတစီး၀င္လာလွ်င္ လမ္းခုလတ္က တြယ္ကပ္၊ ကားအေနာက္ဘက္က တြယ္တက္ျဖင့္ ကားေပၚကပါလာသူေတြ မဆင္းရေသး၊ ကားကိုတြယ္၍ လိုက္လာၾကသျဖင့္ ကားေပၚတြင္ ထိုင္ စရာေနရာမရိွေတာ့ပါ။ ဒီေနရာတြင္ တဦးနွင့္တဦး ညွာတာစိတ္၊ ကူညီစိတ္ဆိုတာ မရိွေတာ့ပါ။ စည္းကမ္းဆိုတာလည္း မရိွပါ။ တာ၀န္ယူျပီး ၾကပ္မတ္မည့္သူလည္း မရိွပါ။

စာေရးသူတို႔ ညီအစ္မမွာလည္း တေယာက္နွင့္တေယာက္ ကဲြသြားမည္ကို စိုးရိမ္သျဖင့္ ေနာက္ကားတစီးလာလွ်င္ ျဖစ္တဲ့နည္းနဲ႔ မတ္တတ္ရပ္ လိုက္ခဲ့ရပါသည္။ အစ္မကိုလည္း ဆဲြေခၚရပါသည္၊ အစ္မ၏ ေျခေထာက္မွ ထိုင္ခံုတြင္ထိုင္ေနေသာ ေယာက်ာ္းႀကီး၏ တင္ပါးေအာက္ေရာက္ေန၍ ခဏၾကြေပးပါဟု ေတာင္းပန္တာေတာင္ ရန္ေတြ႕ခံရပါသည္။ တခ်ဳိ႕ ေယာက်ာ္းႀကီးမ်ားမွာ နွမသားခ်င္းမစာနာ လက္သီးနွင့္ထိုးမည့္ဟန္ ၾကံဳေတြ႕ခဲ့ရပါသည္။ ဘယ္သူ႔ကိုမွ အျပစ္မတင္လိုပါ။ မိမိတို႔၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ပိတ္ရက္ကို ဆံုလာၾကလို႔ မိမိကိုယ္မိမိ အျပစ္တင္မိပါသည္။

ဒီလိုမျဖစ္ရေအာင္ အမ်ားျပည္သူဘုရားဖူးေတြတည္းဖို႔၊ သန္႔စင္ခန္း လံုေလာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔၊ သန္႔ရွင္းေရး စနစ္တက်ေဆာင္ရြက္ဖို႔၊ ကားစီးရာတြင္ လူဦးေရနဲ႔ နံပါတ္အလိုက္ စနစ္တက် တန္းစီၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔၊ လမ္းခုလတ္မွတြယ္တက္၍ ေနရာမလုဖို႔ စသည့္ ေကာင္းမြန္ေသာ စီမံခန္႔ခဲြေရးရိွရန္ ဘုရားေဂါပကအဖဲြ႔နဲ႔ ပတ္သက္ပါသလား၊ သက္ဆိုင္ရာအႀကီးအကဲ၊ ေဒသဆိုင္ရာအႀကီးအကဲမ်ားနွင့္ ပတ္သက္ပါသလား၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာအယုတ္အလတ္အျမတ္မေရြး၊ ေငြေၾကးနည္းနည္းနွင့္ နွစ္စဥ္ သြားေရာက္ဖူးေျမာ္နိုင္ရန္ သက္ဆိုင္ရာမွ တာ၀န္ယူ၍ ေဆာင္ရြက္ေပးမည္ဆိုပါလွ်င္ ဘုရားဖူးမ်ား စိတ္ခ်မ္းသာ မည္ဟု စာေရးသူထင္ျမင္မိပါသည္။

ေဒၚၾကည္ၾကည္တင္
News Watch(ေစာင့္ၾကည့္သတင္းဂ်ာနယ္)
https://www.facebook.com/NewsWatchJournal